Idealna mama

Myślę, że wiele przyszłych matek i ojców, którzy przychodzą do szkoły rodzenia i chcą przygotować się na nadejście dziecka dla rodziców, są motywowani pragnieniem, tego, aby stać się jak najlepszymi rodzicami dla swego potomstwa. Jednak, jacy powinni być idealni rodzice, czy w ogóle jest coś takiego, co odpowiada definicji idealnego rodzica? Jak w tym kontekście wygląda idealny obraz matki? Jaka powinna być idealna matka? Jest to według powszechnej opinii kobieta, która całkowicie poświęca się opiece nad noworodkiem, a kiedy dorasta, cały czas go wspiera i udziela cennych rad, jest dla niego oparciem, a potem staje się równorzędnym partnerem do rozmowy. Idealna matka dobrze zna swoje dziecko, wie kiedy jest złe, smutne, kiedy ma gorszy dzień, zna jego mocne strony i mobilizuje go do działania. Idealna matką jest bardzo cierpliwa. Nigdy nie krzyczy na dziecko, nigdy nie uderzy dziecka, nawet, kiedy targają nią duże emocje i dziecko zrobi coś złego. Czy można osiągnąć tak zarysowujący się ideał? I jaka jest cena osiągnięcia tego ideału? I czy w ogóle jest to możliwe?

Tutaj warto się zatrzymać na chwilę na samym problemie dążenia do doskonałości. Fakt, że jest to bardzo powszechne zjawisko w naszym społeczeństwie, ale często jest także bardzo niszczące dla samego człowieka. Rzeczywiście, tak chyba jest, że im bardziej idealny obraz siebie kreujemy we własnych głowach, a im bardziej nasze życie go nie przypomina, tym większe jest nasze rozczarowanie. Co więcej, wiąże się to ze spadkiem radości, i brakiem samoakceptacji. Staranie się, aby być idealny zwykle wyklucza możliwość uczestniczenia w wielu kierunkach rozwoju, a raczej sprowadza się do skupienia tylko na jednym najważniejszym, czasami także bardzo wymagającym. Aby uzmysłowić sobie jak bardzo jest to trudne warto ponieść wodzę wyobraźni. Więc spróbuj wyobrazić sobie młode i dojrzałe kobiety, które jeszcze się nie zaczęły swojego rozwoju zawodowego, lub odwrotnie, już osiągnęliśmy kilka szczebli kariery i stojących u progu macierzyństwa. Kariera zawodowa jest to obszar, w którym wiele można osiągnąć, gdzie istnieje ostra i stale obecna konkurencja, a zajmowane stanowisko może być ucieleśnieniem własnych ambicji. A przecież dopiero, co urodzone dziecko tak wspaniale pachnie i uśmiecha się, wyciąga rękę do matki chwyta ją, później całuje i przytula. Między matką a dzieckiem tworzy się specjalny rodzaj więzi, który tak naprawdę jest możliwy tylko między nimi i nikim innym, unikalny i wyjątkowy. A wszystko to jest doskonałym paliwem dla kobiet, które pracując przez wiele lat są również perfekcyjnymi matkami. Czasami zdarza się również tak, że kobieta, bardzo ambitna i spełniająca się zawodowo bardzo zmienia się po urodzeniu dziecka. Przede wszystkim ulega zmianie jej hierarchia wartości. Staja się tak uzależnione, że przestają myśleć o powrocie do pracy, o karierze zawodowej wszystko inne schodzi na dalszy plan, nawet z czasem własny mąż. Takie matki charakteryzują się tym, że używają również specyficznego języka, najpierw mówią: "My nauczyliśmy się pisać". Nieco później: "Byliśmy w nowym przedszkolu." A potem: "Zrobiliśmy pierwszą klasa" i "Wybraliśmy studia politologiczne na Wydziale Międzynarodowym najlepszego Uniwersytetu w kraju." Z tego, że matki za bardzo stapiają się niejako z dzieckiem wynika także psychologiczny problem dzieci dorastających - problem tożsamości i oddzielenia od matki. Więc wiadomym jest, że dziecko potrzebuje matki na każdym etapie swego życia i na każdym etapie potrzebuje jej w trochę inny sposób, ale również w pewnym momencie musi stać się sobą odnaleźć własną tożsamość, a matka powinna mu na to pozwolić i w pewnym sensie to dziecku umożliwić.

Jak to zrobić? Cóż, przede wszystkim, musisz pamiętać, że nie musisz być "doskonałą matką", ponieważ dążenie do ideału nie pozwala kobiecie być sobą, a tym samym wyrażać prawdziwe uczucia. Dziecko potrzebuje matki, która jest prawdziwa i autentyczna. Matki, która prezentuje całą gamę różnych emocji, adekwatnych do sytuacji, od czułości do smutku, aby dziecko mogło się uczyć przeżywania różnych emocji, bo w przyszłości w swym dorosłym życiu będzie otoczony przez takie właśnie, bardzo różne uczucia. Tylko małe dziecko w pierwszej połowie życia naprawdę potrzebują pewnego rodzaju specjalnej więzi z matką. Ale nawet w tym wieku, kiedy dziecko jest jeszcze bardzo malutkie potrzebuje także spokoju i pewnego rodzaju samotności. Wiele matek, które oprócz opieki nad dzieckiem zajmują się także innymi rzeczami, życiem zawodowym, maja swoje zainteresowania, poświęcają czas na własne sprawy, hobby i przyjemności. Wiele matek czuje się winna, że nie poświęca sto procent czasu dziecku. Około szóstego do ósmego miesiąca życia dziecko zaczyna raczkować i oddalać się samoistnie od matki, która jednak cały czas pozostaje w jego zasięgu i dziecko dzięki temu czuje się bezpieczne. Wtedy zaczyna się właśnie etap, kiedy dziecko różnicuje siebie i matkę. Dorastające, dziecko potrzebuje więcej możliwości doświadczania siebie i własnego wyborów i wtedy należy mu pozostawić możliwość ku temu, a matka zarazem przecież kobieta ma dzięki temu więcej czasu na osobiste interesy i relacje z innymi ludźmi. Matka, która postawiła sobie zaś za cel stanie się "idealnym" rodzicem może po prostu nie zauważyć, czy przegapić ten moment i żyć wiele lat bez własnego życia i zbytnio angażując się w życie dziecka. Takie zachowanie z kolei grozi poważnym kryzysem w przyszłości. Konkludując podjęte rozważania , dla dobra dziecka, najlepszym jest być matką, która jest w stanie traktować swoje nie jako centrum własnego świata, ale jako jedna z kilku ważnych celów czy sfer sensów życia.